Her daim salât ü selâm getirmeli...

"Muhakkak ki Allah ve melekleri Peygambere hep salât (rahmet ve sena) ederler. Ey iman edenler! Siz de ona salat edin ve tam bir içtenlikle selâm verin." Ahzab 33 / 56

Allah’ın salâtı: Nebîsini rahmetine mazhar etmesi, onun şanını yüceltmesidir.
Meleklerin salâtı Hz. Peygamber’in şanını yüceltme, müminler için duadır. Müminlerin salatı da, duadır. Selamları ise ona güven verme, ona kendileri tarafından vâki olabilecek zarar, saygısızlık gibi olumsuz durumlardan teminat verme anlamına gelir.

Demek ki salat-u selâm, Hz. Peygamber’in Allah Teâlâ tarafından getirdiği ne kadar ahkâm varsa hepsini kabul edip, devamlı sûrette ona verilen biatı yenileme mânasına gelir. Evet, her salavat bir tecdid-i biattır.

Hatıra gelen bir soru da, Hz. Peygamber’in salata, dua ve rahmete ihtiyacı olmadığı halde bunun üzerinde önemle durmanın sebebidir. Cevap olarak şöyle denilebilir:

Ümmetin Hz. Resulullah'a ihtiyacı fazladır. Hele bu ihtiyaç, uzun ve tehlikeli, meşakkatli âhiret hallerinde son derece fazla olacaktır. Resul-i Ekrem (a.s.m) ın bu itibarı, tabir caiz ise Allah Teâlâ nezdindeki bu kıymeti, ne kadar artarsa, bu imkânların kullanılması o derece fazlalaşacaktır. Her bir Müslümanın ondan istifadesi daha da artacaktır. Demek ki salavat, nihayetsiz ümmetin, nihayetsiz ihtiyaçları ile ilgili olduğu için, ne kadar yapılsa yeridir.

Ayrıca salâvatla müminler Hz. Peygamber’e karşı görevlerini daha sık hatırlamakta, onun buyruklarıyla irtibata geçme ve ona olan sevgilerini artırma vesilesi bulmaktadırlar. ⁽¹⁾

Peygamber Efendimize bir salât-ü selâm getiren kimsenin kazancı ne olur? Bunu Allah'ın Resûlü'nden dinleyelim: ⁽²⁾

Bana salât ü selâm getirene:
Allah Teâlâ on defa rahmet eder; ⁽³⁾
on günahı bağışlanır;
mânevi mertebesi on derece daha yükseltilir.⁽⁴⁾
Yanında adım anılıp da bana salât ü selâm getirmeyen kimse, cimrinin tekidir. ⁽⁵⁾

1 : Ahzâb 33/56 , KUR'ÂN-I HAKÎM ve açıklamalı MEÂLİ - Prof. Dr. Suat Yıldırım
2 : Peygamberimin Sevdiği Müslüman - Prof. Dr. Yaşar Kandemir
3 : Müslim, Salât 70; Ebû Davud, Vitr 26; Tirmizî, Vitr 21; Nesâi, Sehv 55; Ahmed b. Hanbel, Müsned, II, 168, III, 102
4 : Nesâi, Sehv 55; Ahmed b. Hanbel, Müsned, III, 102;
5 : Tirmizî, Daavât 101; Ahmed b. Hanbel, Müsned, I, 201;